مرحوم آقای طالب‌زاده (رحمت الله علیه) به‌راستی یکی از سرداران بزرگ جبهه فرهنگی انقلاب بود. اگرچه خود را سرباز انقلاب می‌خواند و همواره می‌گفت «من سرباز انقلابم»، اما در واقع سرداری بزرگ در عرصه فرهنگی انقلاب بود. می‌توان او را نماد بخشی از بشریت معاصر جهان دانست؛ آن گروه از انسان‌ها که در جست‌وجوی حقیقت و خواهان آن هستند و در طلب آن صادق بود. ابتدا مصداق این حقیقت را در غرب با تمام جلوه‌هایش می‌دید، در غرب زندگی می‌کرد، سیر می‌کرد، کار می‌کرد، درس می‌خواند و می‌اندیشید. اما پس از وقوع انقلاب اسلامی دریافت که مصداق راستین حقیقت کجاست، به‌ویژه در مواجهه با سیمای نورانی امام خمینی (رضوان الله علیه) ـ که خود همواره می‌گفت: «سیمای او مرا سخت تحت تأثیر قرار داد، تصویرش را در آمریکا دیده بودم» ـ بی‌درنگ دریافت آنچه در جست‌وجویش بود اینجاست. او به درستی این را دریافت کرد و…. ادامه مطلب

خداوند ان شاءالله آقای طالب زاده را قرین رحمت واسعه کند. آقای نادر طالب‌زاده جلوه‌ یک انسان مومن، انقلابی و با بصیرت بود. حقیقتا هم دوست را می‌شناخت هم دشمن را. سمت گیری‌هایش کاملا جهت‌گیری یک انسان مومن انقلابی بود؛ آنچه مقام معظم رهبری به عنوان شاخص برای یک انسان سالک و یک انسانی که بخواهد در این دوران زندگی کند مشخص کرده بود. خودش تاریخ ساز بود، خودش جریان ساز بود و در جبهه انقلاب اسلامی، ما چهره‌هایی نیاز داریم که خودشان جریان سازی و فضاسازی کنند. حقیقتا در جبهه فرهنگی انقلاب اسلامی یک انسان اثرگذار بود و یکی از سرداران این جبهه بود. امروز ما در جبهه فرهنگی انقلاب اسلامی نیازمندیم که چهره‌هایی باشند که فقط به جبهه‌ انقلاب فکر کنند نه به خودشان نه به جوسازی‌های دشمن بلکه بصیرت اقتضا می‌کند در مسیر نورانی که امام و رهبری برای ما ترسیم کرده‌اند گام برداریم.

درگذشت جانسوز هنرمند متعهد، فرهیخته و انقلابی مرحوم "حاج نادر طالب زاده" از برجستگان عرصه هنر و رسانه انقلاب اسلامی موجب تاثر و تالم گردید. مجاهدت‌های خستگی ناپذیر او در سنگر ترویج گفتمان مقاومت و انقلاب اسلامی و افشای هویت و عملکرد نظام سلطه و صهیونیسم با اقدامات و تولیدات رسانه‌ای هوشمندانه و فاخر در قامت مستندساز ، تهیه‌کننده و کارشناس مجری رسانه ملی نقش بسزایی در آگاهی بخشی به افکار عمومی و مخاطبان جامعه هدف ایفا کرده است که برای فعالان جبهه انقلاب اسلامی راهگشا خواهد بود. این ضایعه جبران ناشدنی را به ملت عظیم‌الشأن ایران به ویژه به خانواده معظم ایشان و مجاهدان مخلص و فداکار جبهه فرهنگ ،هنر و رسانه انقلاب اسلامی تسلیت عرض نموده و از درگاه خداوند متعال برای آن فقید سعید ، رحمت و رضوان الهی و همنشینی با حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام و برای عموم مصیبت دیدگان، علاقه‌مندان و همکاران وی صبر و اجر توام با پاداش صابرین طلب می‌کنم.

نادر واقعا نادر است و می‌دانم که در فارسی به معنی کمیاب است، این حقیقت دارد. بزرگ بودن این مرد فقط بدلیل درخشان بودن، مستندساز بودن و مجری بودن در برنامه عصر نیست؛ برنامه‌ای که به مهمترین مسائل فکری، فلسفی، دینی، متافیزیک، مدرنیته و عصر معاصر می‌پردازد. طالب‌زاده یک شیعه واقعیست، نه فقط در ظاهر بلکه در قلب، روح و باطنش یک عمق معنوی و عرفانی دارد. مبارزه طالب‌زاده یک مبارزه ایدئولوژیک و سیاسی است؛ من باور دارم نادر یکی از افراد انتخاب شده برای نبرد نهایی است. نمی‌توانم تهران را بدون او تصور کنم. روح واقعی و ذهن درخشانِ این کشورِ شگفت‌انگیز رخت بر بست… برای مصاحبت با انسان‌هایی مانند او، هیچ‌وقت زمان به دست نمی‌آید.

تنها چیزی که می‌توانم از این همکاری بگویم این است که با نادر طالب‌زاده همکاری با دانشمندی را آغاز کردم و در کنار او وقت مردم، یعنی وقت بزرگ‌ترین سرمایه کشور را به بهترین شکل ممکن به کار گرفتم. او مردی مؤمن، دلسوز، عاشق ایران و شخص فرهنگی بزرگ بود. هیچ‌وقت به فکر خودش نبود، به فکر مردم بود و هم‌صحبتی با نادر طالب‌زاده برایم از لذت‌های بزرگ زندگی بود. نادر طالب‌زاده به آنچه می‌گفت، ایمان داشت و این بسیار ارزشمند است. او فقط یک برنامه‌ساز تلویزیونی یا یک فیلمساز نبود، بلکه اندیشمند و متفکر بزرگی بود. نادر طالب‌زاده انسان بسیار فروتن، آرام، متواضع و مهربانی بود. او در عین حال یک مبارز بزرگ هم بود. عاشق ایران بود و برای اعتلای فرهنگ و هنر این سرزمین تلاش می‌کرد. او کسی بود که حقیقتاً در کارش تعهد داشت. نادر طالب‌زاده در همه زمینه‌ها اهل مطالعه و تحقیق بود و به همین دلیل همیشه حرف‌هایش بسیار پرمغز و شنیدنی بود. او در سینما و رسانه تأثیرگذار بود و بسیاری از جوانان را هدایت کرد. نادر طالب‌زاده حقیقتاً انسان بزرگی بود که فقدانش برای ایران بسیار سنگین است. یاد و نام او هرگز فراموش نخواهد شد. طالب‌زاده برای همیشه در قلب من و همه کسانی که او را می‌شناختند، جاودانه خواهد ماند. او با دانش و تلاش و ایمانش، ایران و مردمش را سربلند کرد و سال‌ها طول خواهد کشید تا بتوانیم جای خالی او را پر کنیم.

عادت کردیم که مردان بزرگ را زمانیکه در قید حیات هستند اذیت کنیم و زمانیکه از دنیا می‌روند تجلیل کنیم. در دوره‌ای که چه بسی دوستانی که به دشمن پیوستند و چه بسی دشمنانی که در نقاب دوست به میدان آمدند، ایشان از دل دشمن به خط مقدم جبهه انقلاب آمد و انواع نگاه‌ها و سرزنش‌ها را تحمل کرد و گلایه نمی‌کرد. من می‌خواهم راجع به آینده و تداوم دغدغه‌های طالب‌زاده – که باید او را شهید طالب‌زاده نامید – چند نکته عرض کنم. نکته اول: بین همه فضائل طالب‌زاده، چیزی که همیشه بیشتر به نظر من می‌آمد و زیباتر بود، روحانیت و معنویت ایشان بود. من به اندازه طالب‌زاده انسان روحانی و معنوی کم دیدم. عده زیادی در حوزه سیاست، رسانه، هنر مشغولند، اما به عنوان شغل و نه هدف. در دوره‌ای که بسیاری از ما در طول این ۳۰-۴۰ سال هدف را گم کردیم و دیگر هدفی نداریم و مشغول انقلاب هستیم – نه درگیر مسائل انقلاب – ایشان تا لحظه آخر هدف معنوی داشت. در رأس همه محاسباتش، حساب و کتاب معنوی‌ بود. ما هدف معنوی کم داریم؛ هدف معنوی هست، ولی کم هست. اهل تهجد و نماز شب بود. به خاطر دوران نوجوانی‌اش که در فضای دیگری بود در هر فرصتی مشغول نماز قضا می‌شد. در حالی که بسیاری مشغول آموختن فوت و فن ریاکاری بوده و هستند، او مطلقاً ریا و ریاکاری بلد نبود. گاهی به ذهنم می‌آمد که گویا "نفس" ندارد! ما به آدم‌هایی مثل او – که در ترافیک انقلاب گیر نکردند و صادقانه آمدند – به شدت نیاز داریم. طالب‌زاده هرچه جلوتر آمده، انقلابی‌تر شد. خیلی جالب است در همین ماه‌های آخر که گرفتار بیماری‌ بود، دقیقاً یک آدم دهه شصتی با قلب و ذهن پنجاه و هفتی بود.

نزدیک به چهل سال قبل یک روز کلید انداختم و وارد خانه شدم و دیدم جوانی با موی روشن و چشم آبی و لباس بسیجی در سالن خانه ما روی زمین نشسته و به دیوار تکیه داده و با دیدن من مودبانه از جا برخاست و سلام کرد؛ متعجب می خواستم از او بپرسم شما که هستید و اینجا چه می کنید که صدای برادرم محمدرضا را از طبقه بالا شنیدم که او را با نام نادر طالب‌زاده معرفی کرد و از پله ها سرازیر شد. محمدرضا که از قبل انقلاب سوابق چریکی در لبنان را داشت و با مرحوم محمد منتظری دمخور بود و از شروع جنگ هم در جبهه ها رفت و آمد می کرد شروع کرد با آب و تاب از این جوان رشید خوش سیما تعریف و تمجید کردن که چگونه زندگی مرفه در آمریکا را رها کرده و به ایران امده و یکسره به خدمت در جبهه ها مشغول است وچه فیلم های مستند بی نظیری از سنگرسازان بی سنگر گرفته و اکنون مشغول تدوین آنهاست و با تحسین از پلانی تعریف می کرد که دوربین از دید راننده جاده ای را نشان می‌دهد که بولدوزر در آن پیش می رود و در اطراف آن توپ و خمپاره منفجر می شود و راننده بی خیال می راند و نادر طالب زاده هم بی تشویش فیلم می گیرد. او از تعریف کردن های محمدرضا خجالت می کشید و با تواضع از او می خواست که کوتاه بیاید و ترجیح می داد از فیلم «خانه عنکبوت» من که به تازگی آن را دیده بود پسندیده بود صحبت کند. این اولین دیدار من با او بود که باب آشنایی جالبی را به رویم بازکرد. از آن تاریخ به بعد و در طول چند دهه من گاه و بیگاه و به مناسبت های مختلف او را می‌دیدم و شاهد بودم که همچنان با همان تواضع و اخلاص اولیه به دنبال تحقق آرمان هایی بود که به آن‌ها ایمان داشت. نادر از دور افتادن انقلاب از مسیر عدالت اجتماعی رنج می برد و فاصله گرفتن مسولین از ساده زیستی و خدمات رسانی به محرومان را بر نمی تابید. یادش گرامی و روحش شاد.

روز گذشته در تهران مرد بزرگی از دنیا رفت. نادر طالب‌زاده بسیار برای صلح و عدالت در خاورمیانه کار کرد، و در ازای زحماتش توسط دولت آمریکا مجازات شد. آخرین اهانتی که به او کردند زمانی بود که آمریکایی‌ها را عملاً از شرکت در کنفرانس‌های چندملیتی او منع کردند. دلیلش «تحریم»‌های وزارت خزانه‌داری این بود که آمریکایی‌ها را تهدید کردند که اگر جرأت شرکت در این کنفرانس‌ها را به خود بدهند، با جریمه‌ی مالی و زندان مواجه می‌شوند.

زمستان هنوز تمام نشده بود که زنگ زد، با صدای خسته و مریض گفت: فقط می خواستم حالت را بپرسم، سابقه نداشت همینطوری زنگ بزند، شرمنده شدم، مدتی در بیمارستان بستری بود و من برای احوالپرسی از او کوتاهی کرده بودم. خیلی حرف زد، بابت رفتاری که با جشنواره جهانی شده بود اظهار تاسف می‌کرد و از شرایط فرهنگی و اوضاع مدیریتی کشور گله‌مند بود و البته مثل همیشه حرف‌هایش را با امید و ایمان به آینده‌ای زیبا تمام کرد. حالا که دیگر نیست خیلی‌ها خیلی چیزها درباره‌اش می‌گویند، خوب و بد، درست و غلط، موافق و مخالف، و رد کینه‌های کهنه در این هیاهوی به‌راه افتاده پررنگ است، برای مردی که مثل همه ما بی‌عیب نبود ولی صادق بود و بی کینه، و قصه پرفراز و نشیب زندگی‌اش مثل خودش نادر بود.

من براین باورم در تقابل با رویکرد نظامیگری واشنگتن، برنامه‌های عالی نادر و حضور وی در تلویزیون، در جهت ارتقای ارتباط بین چهره‌های آکادمیک، محققین، متفکرین و هنرمندان ایرانی و آمریکایی خیلی مفید بود. این دیدارهای بین‌المللی نقش مهمی در ایجاد اجماع در میان روشنفکران برتر جهان در مورد گفتگو با ایران داشت و موجب شد بسیاری از متفکران غربی آگاه شوند که ایران کشوری صلح آمیز است که به دنبال ترویج دموکراسی و همزیستی مسالمت آمیز در خاورمیانه است. تلاش‌های نادر برای گردهم آوردن اندیشمندان و دولتی‌ها در کنار دیپلماسی مردم به مردم نقش مهمی ایفا کرد. می‌بینیم که افکار جهانی بسیار با آنچه نادر انجام می‌داد مطابقت دارد.

یالطیف

نادرترین یار.
حاج نادر طالب زاده از میان یاران رفت.
نادر طالب زاده ، نادرترین شخصیتی بود که در حوزه هنر سینما می شناختم.
نادر بود در چهره پرنفوذ و مهربانش.
نادر بود در اصرار و ایمان به آنچه معتقد بود و با همه وجود آن را در رسانه و هنر بکار می بست.
نادر بود در زیست غریبش در سرزمین غرب.
نادر بود در سلوک عارفانه و مومنانه.
نادر بود و بعید می دانم کسی بتواند جای خالی او را پر کند.
خدایش او را با اولیاء محشور کند.